Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
7 / 3 / 2020

Στο προπροηγούμενο post έλεγα για την τυχαιότητα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και για ένα random seed που έχω φτιάξει. Συνεχίζω εδώ επειδή νομίζω πως η τυχαιότητα, και όχι μόνο στους υπολογιστές, έχει ενδιαφέρον ως θέμα.

Κατέληξα σε μια καινούργια λειτουργία, όπως έγραψα πριν, αλλά τελικά είχε κι αυτή τα δικά της bugs όπως αποδείχτηκε. Την τσέκαρα διεξοδικά, βάζοντάς τη να μου δώσει 500 φορές αποτελέσματα από έναν τριψήφιο τυχαίο αριθμό και πάλι έχανε κάποια νούμερα.

Μια απ’τα ίδια, δηλαδή. Όπως λένε, «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε το βρακί του αλλιώς».

Μετά, όμως, πρόσεξα ότι τα νούμερα που χάνει δεν είναι τα ίδια με την προηγούμενη λειτουργία, και το ξανασκέφτηκα. Και είπα: Ίσως, τελικά, να μην είναι ο Μανωλιός αλλά ο Νικολιός. Ή, αλλιώς: Γιατί δεν χρησιμοποιείς και τις δύο λειτουργίες συγχρόνως;

Τις έκανα, λοιπόν, υπολειτουργίες μια ευρύτερης λειτουργίας, και το σύστημα να επιλέγει τυχαία (50% πιθανότητα) ποια από τις δύο να χρησιμοποιήσει κάθε φορά. Έτσι, αύξησα την εντροπία.

Το τσέκαρα πάλι με 500 αποτελέσματα, και είδα ότι τώρα έχανε λιγότερους αριθμούς. Αλλά πάλι έχανε κάποιους. Βέβαια, με τέτοιο αυξημένο αριθμό εντροπίας, δεν μπορείς να ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλά έχανε κάποιους αριθμούς, και δεν ήταν τόσο λίγοι· οπότε δεν ήμουν ακόμα ικανοποιημένος.

Χρειαζόταν να αυξήσω κι άλλο την εντροπία. Αλλά πώς; Τι άλλη λειτουργία ακόμα να ρίξω εκεί μέσα; Τι απέμενε; Μόνο ένα πράγμα δεν είχα κάνει: ceil. Αυτό σημαίνει στρογγυλοποίηση πάντα προς το μεγαλύτερο (το ανάποδο του floor). Δηλαδή, το 10,2 να γίνεται 11, όπως και το 10,7.

Το έβαλα, λοιπόν, κι αυτό μέσα στο παιχνίδι. Τώρα, το σύστημα επιλέγει τυχαία μία από τις τρεις λειτουργίες και χρησιμοποιεί αυτήν. Η εντροπία είναι πολύ, πολύ μεγαλύτερη.

Το τσεκάρα πάλι 500 φορές, και τώρα είδα ότι έχανε ελάχιστα νούμερα. Μήπως, όμως, αυτό, λόγω αυξημένης εντροπίας, ήταν τυχαίο;

Έκανα ακόμα μια δοκιμή. Χρησιμοποίησα εκείνο το πρόγραμμα που έχω φτιάξει το οποίο μου δίνει τυχαίες εικόνες. Το ρύθμισα έτσι ώστε κάθε φορά που πετάει μια τυχαία εικόνα να σβήνει και τη διαδρομή της (filepath) από ένα αρχείο που περιέχει τις διαδρομές όλων των εικόνων. Το έβαλα να τρέξει συνεχόμενα. Κάποιες εικόνες εμφανίστηκαν δύο φορές, κάποιες τρεις φορές, κάποιες πέντε φορές· κάποιες μόνο μία φορά. Αλλά αυτό είναι η τυχαιότητα· δεν ξέρεις τι θα εμφανιστεί. Στο τέλος το αρχείο άδειασε· δεν έμεινε τίποτα μέσα. Αυτό σημαίνει ότι η λειτουργία για τυχαίους αριθμούς κάποια στιγμή έβγαλε όλους τους αριθμούς που έπρεπε να βγάλει· και το πλήθος των εικόνων ήταν τριψήφιος αριθμός.

Οπότε, τώρα είμαι αρκετά ικανοποιημένος με αυτή τη λειτουργία για τυχαίους αριθμούς. Έχει και μεγάλη διασπορά – δηλαδή, δεν έρχονται τα ίδια και τα ίδια συνέχεια – και δεν χάνει νούμερα στους μεγάλους αριθμούς. Βέβαια, ίσως κάπου κάτι να χάνει. Δεν μπορείς ποτέ να είσαι 100% σίγουρος με τέτοια πράγματα. Πάντως, φαίνεται καλύτερη απ’οτιδήποτε άλλο έχω ποτέ δοκιμάσει.

Πολλές λειτουργίες για τυχαίους αριθμούς δεν έχουν καλή διασπορά. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν είναι καλές. Απλά ότι δεν έχουν καλή διασπορά. Εξαρτάται για τι δουλειά τον θέλεις τον τυχαίο αριθμό. Εγώ ήθελα να έχει καλή διασπορά. Ήθελα, πχ, να μπορεί να μιμηθεί σωστά τη ρίψη τριών ζαριών που είναι σχετικά σπάνιο να φέρουν και τα τρία ζάρια τον ίδιο αριθμό.

Αλλά ένα βασικό πρόβλημα που νομίζω πως έχουν όλοι οι τυχαίοι αριθμοί στα ηλεκτρονικά συστήματα είναι ότι, κυρίως στους μεγάλους αριθμούς, δεν έχουν όλα τα νούμερα τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες να εμφανιστούν. Πχ, αν του ζητήσεις να σου βγάλει αριθμό από το 1 ώς το 345, είσαι σίγουρος ότι ο κάθε αριθμός έχει πιθανότητα εμφάνισης 1/345; Μάλλον δεν έχει. Αλλά αυτό συνήθως δεν σε ενοχλεί και πολύ.

Πάντως, όταν θέλω έναν αληθινά τυχαίο αριθμό, πάντα προτιμώ να ρίξω ζάρια. Με πολυεδρικά ζάρια (όπως αυτά που χρησιμοποιούνται σε πολλά παιχνίδια και κυρίως στα RPG) μπορείς να εξάγεις οποιονδήποτε τυχαίο αριθμό. Και το εννοώ. Οποιονδήποτε. Θα έγραφα τώρα και πώς ακριβώς να το κάνεις, αλλά αυτό το post είναι ήδη μεγάλο και βαριέμαι. Σε επόμενο post πιθανώς.

Από την άλλη, βέβαια, πρέπει να αναρωτηθείς και το εξής: Ακόμα και τα ζάρια είσαι σίγουρος ότι έχουν, πχ, πιθανότητα 1/6 ακριβώς να εμφανίσουν κάθε αριθμό; Το θέμα είναι ότι δεν ξέρουμε τι δυνάμεις ασκούνται όταν ρίχνεις ένα ζάρι, οπότε δεν μπορείς να το προβλέψεις και μοιάζει όντως τυχαίο. Ακόμα κι αν φτιάξεις ένα μηχάνημα που εκτοξεύει ζάρια (και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν υπάρχει ήδη) με την ίδια δύναμη και από την ίδια γωνία, πάλι τα ζάρια δεν θα φέρνουν πάντα τα ίδια νούμερα. Γιατί παίζουν ρόλο και πολλά άλλα πράγματα. Μπορείς να υποθέσεις τη βαρύτητα, την αντίσταση του αέρα, και ίσως και πράγματα που δεν τα ξέρουμε.

Όπως και νάχει, αυτό το post παραέγινε μεγάλο και ήδη βαριέμαι να το ξανακοιτάξω για να το διορθώσω...

(Αλλά το έκανα τελικά.)

(Παίζει να έχουν μείνει λάθη. Ο δαίμων του blog.)

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]